Η προπαγάνδα υπέρ των θέσεών σου, ιδιαίτερα όταν απέναντί σου έχεις ένα ισχυρό μέτωπο με τεκμηριωμένο λόγο, με αδιάσειστα επιχειρήματα και με διεθνώς καταξιωμένες θέσεις, πρέπει να βασισθεί σε μία αρχή: τη διαίρεση του αντιπάλου. Στην προκειμένη περίπτωση το Μέτωπο της Προόδου στην Παιδεία. Ιδιαίτερα δε όταν γνωρίζεις ότι αυτά, που ισχυριζόσουν ως συνδικαλιστής και πολέμιος κάθε προοδευτικού νόμου, δεν είναι παρά ιδεοληψίες που εδράζονται σε παρωχημένες θεωρίες και σε ξεπερασμένα ιδεολογήματα. Ιδεοληψίες, όμως, που έχεις υποσχεθεί στους πελάτες σου να υλοποιήσεις.
Ας δούμε όμως κάποια αποσπάσματα από ένα άρθρο:
«Υπό την υψηλή εποπτεία του κ. Καραμανλή και με την καθοριστική συνδρομή του κ. Πολύδωρα και απάντων των μηχανισμών καταστολής, η κα Γιαννάκου πολιτεύτηκε και πολιτεύεται απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο όπως ακριβώς πολιτεύτηκε η κα Θάτσερ απέναντι στους ανθρακωρύχους ή απέναντι στους απεργούς πείνας του IRA. Και όλα αυτά, βέβαια, με φόντο και ενεργό παραστάτη τις κραυγές των «πρετεντέρηδων» που συνεχίζουν να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να καταστήσουν εθνική νόρμα το μοντέλο ευτελισμού που τους ανέδειξε. Ιδιωτικά ή ιδιωτικοποιημένα πανεπιστήμια κατά το πρότυπο της καθ’ ημάς ιδιωτικής τηλεόρασης... Η πολιτική λογική που διέπει το νομοσχέδιο της Μ. Γιαννάκου (εννοεί το νόμο 3549/2007) είναι προφανής, σχεδόν σε πρώτη ανάγνωση: αποσκοπεί να καταστήσει τα ΑΕΙ ιδιωτικοποιημένα αυταρχικά εκπαιδευτήρια επί των οποίων ο κρατικός έλεγχος καθίσταται ασφυκτικός σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας, ακόμη και στα στενά ακαδημαϊκά».
Το άρθρο τελειώνει δε ως ακολούθως:
«Το νομοσχέδιο δεν είναι απλώς άσχετο με τα πραγματικά προβλήματα του δημόσιου πανεπιστημίου, δεν δημιουργεί απλώς πρόσθετα προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν, δεν είναι απλώς νομοθέτημα που υποτάσσει το πανεπιστήμιο στο ιδιωτικό συμφέρον και στο κράτος. Ίσως πάνω από όλα, το νομοσχέδιο της κας Γιαννάκου θεσμοθετεί μία κατάσταση διαρκούς πολέμου μεταξύ κάθε πανεπιστημίου και της κυβέρνησης... Με μια λέξη, το νομοσχέδιο είναι – και ζυγίζω προσεκτικά το βάρος τούτης της λέξης – στρατοκρατικής έμπνευσης».
Το ακόλουθο είναι η κατάληξη μιας πολύ πρόσφατης συνέντευξης:
«Η θητεία της κας Γιαννάκου στο υπουργείο παιδείας ήταν μία θητεία που άφησε άριστες εντυπώσεις και ψήγματα πραγματικής δουλειάς που τα αξιοποιούμε τώρα».
Ποιοί νομίζετε ότι διατύπωσαν αυτές τις άκρως αντιφατικές απόψεις; Θεωρώ φυσικό να μου πείτε ότι αυτά ειπώθηκαν από δύο άτομα με διαμετρικά αντίθετες ιδεολογικές θέσεις και διαφορετικούς στόχους. Κι’ όμως, οι θέσεις αυτές διατυπώθηκαν από το ίδιο πρόσωπο, τον κ. Αριστείδη Μπαλτά. Το πρώτο είναι απόσπασμα από άρθρο του στην ΑΥΓΗ στις 23/2/2007, όταν ήταν μέλος της ΠΟΣΔΕΠ, ενώ το δεύτερο είναι απόσπασμα από πρόσφατη συνέντευξη του, ως Υπουργού Παιδείας, στο esos.gr. Τότε έδινε τη μάχη των μαχών κατά του νόμου Γιαννάκου, ενώ τώρα είναι υπουργός παιδείας και δίνει μάχη για την επαναφορά τμήματος του νόμου Γιαννάκου.
Ο κ. Μπαλτάς όμως παραμένει μέλος του ίδιου κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Του κόμματος, δηλαδή, που το 2007 έκλεισε (μαζί με την νεολαία του ΑΝΤΑΡΣΥΑ) επί δίμηνο τα πανεπιστήμια και που κάθε Πέμπτη απόγευμα οργάνωνε συγκέντρωση στο Σύνταγμα κατά του νόμου Γιαννάκου 3549/2007. Συγχρόνως, όμως του κόμματος, που τον Σεπτέμβριο 2012 υπέβαλε σχέδιο νόμου για την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου 4009/2011 (άρθρο 1) και επαναφορά του νόμου Γιαννάκου (άρθρο 2). Βέβαια ο κ. Μπαλτάς επαναφέρει τα άρθρα που αναφέρονται στην συμμετοχή των φοιτητών στα εκλεκτορικά σώματα πρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων και αγνοεί τα χρονικά όρια στις σπουδές των φοιτητών που έθετε ο ίδιος νόμος.
Κατόπιν αυτού, είναι φυσικό να αναρωτηθείτε: μήπως πρόκειται περί διχασμένης προσωπικότητας; Μήπως άλλη ομάδα είχε την ευθύνη της Παιδείας το 2007 και άλλη το 2015; Η απάντηση είναι όχι. Ούτε ο κ. Μπαλτάς είναι διχασμένη προσωπικότητα ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε τις ομάδες ευθύνης για την παιδεία. Είναι ο ανέντιμος τρόπος, η ποταπή μέθοδος του διχασμού του μετώπου, που μάχεται για την ποιότητα των πολλών στην παιδεία και όχι για την κομματοκρατία των φίλων και συγγενών. Είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις το Μέτωπο για την Ποιότητα στην Παιδεία, όταν σου λείπουν τα επιχειρήματα, όταν έχεις ως στόχο την μετατροπή του πανεπιστημίου από Ίδρυμα Μάθησης, Έρευνας και Καινοτομίας σε Φυτώριο Κομματικών Στελεχών και Συνδικαλιστών. Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιούν όλοι όσοι δεν έχουν επιχειρήματα να στηρίξουν τις θέσεις τους. Είναι, τέλος, ο τρόπος ταχείας αποκοπής της χώρας από το διεθνές γίγνεσθαι και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι, σε τελευταία ανάλυση, ο μόνος δρόμος που μπορούν να ακολουθήσουν οι στρατοί των μέτριων, των δογματικών και των συντηρητικών οπαδών του ολοκληρωτισμού, προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους από τον αφανισμό.
Όπως αποδεικνύεται, ο κ. Μπαλτάς, είναι ο «δημοκράτης», που τρέμει μία ευθεία δημόσια αντιπαράθεση για τον νόμο που πάει να ξηλώσει. Έχει κατ’ επανάληψη προσκληθεί σε δημόσιο διάλογο από την κα Διαμαντοπούλου και δεν έχει αποδεχθεί. Δράττομαι της ευκαιρίας να τον προσκαλέσω και εγώ. Ιδού η Ρόδος κ. Μπαλτά.
Ας δούμε όμως κάποια αποσπάσματα από ένα άρθρο:
«Υπό την υψηλή εποπτεία του κ. Καραμανλή και με την καθοριστική συνδρομή του κ. Πολύδωρα και απάντων των μηχανισμών καταστολής, η κα Γιαννάκου πολιτεύτηκε και πολιτεύεται απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο όπως ακριβώς πολιτεύτηκε η κα Θάτσερ απέναντι στους ανθρακωρύχους ή απέναντι στους απεργούς πείνας του IRA. Και όλα αυτά, βέβαια, με φόντο και ενεργό παραστάτη τις κραυγές των «πρετεντέρηδων» που συνεχίζουν να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να καταστήσουν εθνική νόρμα το μοντέλο ευτελισμού που τους ανέδειξε. Ιδιωτικά ή ιδιωτικοποιημένα πανεπιστήμια κατά το πρότυπο της καθ’ ημάς ιδιωτικής τηλεόρασης... Η πολιτική λογική που διέπει το νομοσχέδιο της Μ. Γιαννάκου (εννοεί το νόμο 3549/2007) είναι προφανής, σχεδόν σε πρώτη ανάγνωση: αποσκοπεί να καταστήσει τα ΑΕΙ ιδιωτικοποιημένα αυταρχικά εκπαιδευτήρια επί των οποίων ο κρατικός έλεγχος καθίσταται ασφυκτικός σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας, ακόμη και στα στενά ακαδημαϊκά».
Το άρθρο τελειώνει δε ως ακολούθως:
«Το νομοσχέδιο δεν είναι απλώς άσχετο με τα πραγματικά προβλήματα του δημόσιου πανεπιστημίου, δεν δημιουργεί απλώς πρόσθετα προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν, δεν είναι απλώς νομοθέτημα που υποτάσσει το πανεπιστήμιο στο ιδιωτικό συμφέρον και στο κράτος. Ίσως πάνω από όλα, το νομοσχέδιο της κας Γιαννάκου θεσμοθετεί μία κατάσταση διαρκούς πολέμου μεταξύ κάθε πανεπιστημίου και της κυβέρνησης... Με μια λέξη, το νομοσχέδιο είναι – και ζυγίζω προσεκτικά το βάρος τούτης της λέξης – στρατοκρατικής έμπνευσης».
Το ακόλουθο είναι η κατάληξη μιας πολύ πρόσφατης συνέντευξης:
«Η θητεία της κας Γιαννάκου στο υπουργείο παιδείας ήταν μία θητεία που άφησε άριστες εντυπώσεις και ψήγματα πραγματικής δουλειάς που τα αξιοποιούμε τώρα».
Ποιοί νομίζετε ότι διατύπωσαν αυτές τις άκρως αντιφατικές απόψεις; Θεωρώ φυσικό να μου πείτε ότι αυτά ειπώθηκαν από δύο άτομα με διαμετρικά αντίθετες ιδεολογικές θέσεις και διαφορετικούς στόχους. Κι’ όμως, οι θέσεις αυτές διατυπώθηκαν από το ίδιο πρόσωπο, τον κ. Αριστείδη Μπαλτά. Το πρώτο είναι απόσπασμα από άρθρο του στην ΑΥΓΗ στις 23/2/2007, όταν ήταν μέλος της ΠΟΣΔΕΠ, ενώ το δεύτερο είναι απόσπασμα από πρόσφατη συνέντευξη του, ως Υπουργού Παιδείας, στο esos.gr. Τότε έδινε τη μάχη των μαχών κατά του νόμου Γιαννάκου, ενώ τώρα είναι υπουργός παιδείας και δίνει μάχη για την επαναφορά τμήματος του νόμου Γιαννάκου.
Ο κ. Μπαλτάς όμως παραμένει μέλος του ίδιου κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Του κόμματος, δηλαδή, που το 2007 έκλεισε (μαζί με την νεολαία του ΑΝΤΑΡΣΥΑ) επί δίμηνο τα πανεπιστήμια και που κάθε Πέμπτη απόγευμα οργάνωνε συγκέντρωση στο Σύνταγμα κατά του νόμου Γιαννάκου 3549/2007. Συγχρόνως, όμως του κόμματος, που τον Σεπτέμβριο 2012 υπέβαλε σχέδιο νόμου για την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου 4009/2011 (άρθρο 1) και επαναφορά του νόμου Γιαννάκου (άρθρο 2). Βέβαια ο κ. Μπαλτάς επαναφέρει τα άρθρα που αναφέρονται στην συμμετοχή των φοιτητών στα εκλεκτορικά σώματα πρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων και αγνοεί τα χρονικά όρια στις σπουδές των φοιτητών που έθετε ο ίδιος νόμος.
Κατόπιν αυτού, είναι φυσικό να αναρωτηθείτε: μήπως πρόκειται περί διχασμένης προσωπικότητας; Μήπως άλλη ομάδα είχε την ευθύνη της Παιδείας το 2007 και άλλη το 2015; Η απάντηση είναι όχι. Ούτε ο κ. Μπαλτάς είναι διχασμένη προσωπικότητα ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε τις ομάδες ευθύνης για την παιδεία. Είναι ο ανέντιμος τρόπος, η ποταπή μέθοδος του διχασμού του μετώπου, που μάχεται για την ποιότητα των πολλών στην παιδεία και όχι για την κομματοκρατία των φίλων και συγγενών. Είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις το Μέτωπο για την Ποιότητα στην Παιδεία, όταν σου λείπουν τα επιχειρήματα, όταν έχεις ως στόχο την μετατροπή του πανεπιστημίου από Ίδρυμα Μάθησης, Έρευνας και Καινοτομίας σε Φυτώριο Κομματικών Στελεχών και Συνδικαλιστών. Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιούν όλοι όσοι δεν έχουν επιχειρήματα να στηρίξουν τις θέσεις τους. Είναι, τέλος, ο τρόπος ταχείας αποκοπής της χώρας από το διεθνές γίγνεσθαι και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι, σε τελευταία ανάλυση, ο μόνος δρόμος που μπορούν να ακολουθήσουν οι στρατοί των μέτριων, των δογματικών και των συντηρητικών οπαδών του ολοκληρωτισμού, προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους από τον αφανισμό.
Όπως αποδεικνύεται, ο κ. Μπαλτάς, είναι ο «δημοκράτης», που τρέμει μία ευθεία δημόσια αντιπαράθεση για τον νόμο που πάει να ξηλώσει. Έχει κατ’ επανάληψη προσκληθεί σε δημόσιο διάλογο από την κα Διαμαντοπούλου και δεν έχει αποδεχθεί. Δράττομαι της ευκαιρίας να τον προσκαλέσω και εγώ. Ιδού η Ρόδος κ. Μπαλτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου